Το αντίθετο του θάρρους στην κοινωνία μας δεν είναι η δειλία, είναι η συμμόρφωση
MAY ROLLO Ψυχολόγος
Μια φορά κι έναν καιρό όχι και πολύ παλιά (καμία 50αρία χρόνια πριν) ο διευθυντής (σπάνια διευθύντρια) ήταν, συνήθως ο αρχαιότερος σε χρόνια υπηρεσίας συνάδελφος, που είχε ευθύνη τάξης και ολίγον από το υποτυπώδες διοικητικό έργο τύπου: βιβλία, πρωτόκολλο, απουσίες και λοιπές διαδικασίες. Τον θυμόμαστε να χτυπάει το κουδούνι και να τρέχει, να χτυπάει το τηλέφωνο και να τρέχει, να έρχεται ο επιθεωρητής και να τρέχει συμπάσχοντας και ασθμαίνοντας μαζί με τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς.
Λίγα χρόνια μετά κι αφού η εκπαίδευση είχε ήδη απαλλαγεί (όχι δια παντός όπως αποδεικνύεται) από τον επιθεωρητισμό (1982) ήρθε σταδιακά η γραφειοκρατία που έβγαλε τον διευθυντή από την τάξη του, του μείωσε το διδακτικό ωράριο, του έδωσε και επίδομα. Χρόνο με τον χρόνο τον έβαζε όλο και πιο βαθιά στο διευθυντικό γραφείο.. Η αλήθεια είναι ότι σε σειρά νομοθετημάτων γίνονταν προσπάθειες να διαχωριστεί από τον σύλλογο διδασκόντων. Οι αντιστάσεις όμως του εκπαιδευτικού κινήματος στο δρόμο -ορατές στην καθημερινότητά μας τον κράτησαν επαρκώς κοντά!
Αποφάσιζε μαζί τους, διαφωνούσε μαζί τους, τσακωνόταν μαζί τους, γλεντούσε μαζί τους, πονούσε μαζί τους, έβγαινε στο δρόμο μαζί τους, υπερασπιζόταν τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα μαζί τους! Με αυτούς, τους άλλους και τις άλλες εκπαιδευτικούς.
Τα χρόνια πέρασαν, νόμοι ψηφίζονταν και νόμοι με αξιολογήσεις ποσοστώσεις -βελτιώσεις εν δυνάμει αποτεφρώσεις του δημόσιου σχολείου έμεναν στα χαρτιά.
Μια φορά κι έναν καιρό ο/η διευθυντής/ντρια αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως τον/την πρώτο/η ανάμεσα σε ίσους…
Κάποια σοφά μυαλά όμως που σχεδιάζουν το μέλλον της εκπαίδευσης του είπαν ότι είναι ηγέτης, αρχηγός. Σκέφτηκαν μάλιστα μήπως ήταν καλύτερα να είναι κάποιος απόφοιτος σχολής δημόσιας διοίκησης για να κάνει καλύτερα τη διοικητική , μανατζερίστικη δουλειά του !
Επειδή όμως αυτό δεν προχώρησε αποφάσισαν τότε να παράξουν, να πουλήσουν μερικά μεταπτυχιακά τύπου: «Ηγεσία – οργάνωση και διοίκηση στην εκπαίδευση», «Ο Ρόλος του/της Ηγέτη/ιδας -Διευθυντή/τριας στη σχ. μονάδα» και άλλα τέτοια πολλά και ακριβοπληρωμένα ώστε να μπουν στο mood : Εδώ ο καλός ηγέτης, εδώ ο «τα κάνω όλα και συμφέρω», «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω».
Και η γραφειοκρατία αυξανόταν κι ο διευθυντής/ντρια άρχισε να πιέζεται, να αγχώνεται, να μην προλαβαίνει και στην τάξη να μην μπαίνει…
Για 185 ευρώ καθαρά και άδειες εκπαιδευτικών χορηγώ, ευθύνη πληρωμών αναπληρωτών εξυπηρετώ, με τον Δήμο μιλάω, τον χορηγό κυνηγάω, τον μαθητή βοηθώ, για τον εκπαιδευτικό αγωνιώ και τον γονιό ηρεμώ.
Και αυτό δεν τους έφτασε. «Το ρόλο του διευθυντή, είπαν, θα αναβαθμίσουν» και σε μια φάκα θα τον κλείσουν.
Ένα 300αρι δίνουν και όλα τα αντιεκπαιδευτικά προκρίνουν.
Στις κρίσεις στελεχών του λένε: «για την αξιολόγηση όποια γνώμη και να έχεις, έτοιμος να είσαι για να την αντέχεις!
Με το μαγικό ραβδί των απειλών αξιολογητή τον χρήζουν και ως υπηρέτη τους τον αντιμετωπίζουν.
Υπερωρίες να βάζει και κανέναν να μη λογαριάζει.
Βαθμολογητή -επιθεωρητή τον κάνουν και το κλίμα του σχολείου θάβουν.
Στόχο βάζουν: Αξιολόγηση να γίνει και τίποτα όρθιο να μη μείνει
Συναδέλφους-φίλους πια δεν θα έχει! Βαθμολογούμενους- φοβισμένους και υποταγμένους εκπαιδευτικούς όσο αντέχει ……θα ελέγχει.
Αρμόδιο τον ορίζουν και με ιδέες αλλότριες τον ποτίζουν και την Α2 φάση του διαφημίζουν!
Και έλα εσύ ετοιμάσου! ο διευθυντής να κρίνει στη φάση Β την υπαλληλική συνέπεια σου!
Και του λένε «Πάρε κι κάτι παραπάνω και εγώ όλα θα στα γιάνω».
Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά τον σύμβουλο- αξιολογητή του στέλνουν !
Και σε τάξη δανεική τον αναγκάζουν να μπαίνει και τότε πια η επιστήμη βουβή -με τα χέρια ψηλά απομένει!
Και μετά από όλα αυτά ο διευθυντής το δρόμο του διαλέγει …
Μια φορά κι έναν καιρό η ιστορία θα γράψει…. ο Διευθυντής-προϊστάμενος , δάσκαλος-συνάδελφος αν έμεινε πιστός ή έγινε υποτακτικός!
Υ.Γ. Να μην ξεχάσουμε ούτε μια στιγμή ότι η τρέχουσα μορφή ατομικής αξιολόγησης όπως και κάθε μορφή επιθεωρητισμού επιβάλλει, ταυτόχρονα, τον ατομισμό, απορυθμίζοντας τη λειτουργία του σχολείου, μειώνοντας το οποιοδήποτε συλλογικό πνεύμα σε κάθε επίπεδο της σχολικής ζωής και σίγουρα δεν ενδιαφέρεται για τη συνεργασία και την αλληλεπίδραση σε επίπεδο σχολικής μονάδας.
της Βιολέττας Πατέλη,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου