Το να γράψει κανείς ένα σχόλιο για την επιστροφή στο σχολείο μετά από διακοπές θα έπρεπε να ήταν δύσκολο. Θα έπρεπε να μην έχει και πολλά να γράψει πέρα από τις όμορφες στιγμές που πέρασε με την οικογένεια και τους φίλους, τη διαφυγή στα χωριά μακριά από την τρέλα της πόλης, τον ελεύθερο χρόνο για χαλάρωση και δημιουργικότητα…
Όμως με έναν περίεργο κι ανησυχητικό τρόπο, τα θέματα παρέμειναν εκεί, μεγάλα και αδυσώπητα, καθ΄ όλη τη διάρκεια των διακοπών, αφού όπως φαίνεται η μηχανή δουλεύει ακατάπαυστα και δεν μας αφήνει να χαλαρώσουμε ούτε στιγμή. Το αντίθετο μάλιστα…Φέτος προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν αυτό το χρονικό διάστημα για να μας αιφνιδιάσουν ήδη από τη Μεγάλη βδομάδα.
Τότε φτάσανε τα πρώτα “ραβασάκια” των αξιολογητών – συμπαθάτε με, αλλά δεν θα χρησιμοποιήσω για τα στελέχη αυτά το όνομα “σύμβουλος” αφού αυτό ανήκει σε άλλες εποχές και βασικά δεν προσφέρουν πια συμβουλευτικές υπηρεσίες στους εκπαιδευτικούς, αλλά τους αξιολογούν. Ας σταματήσουμε λοιπόν τα γλωσσικά παιχνίδια κατασκευής και απόκρυψης της πραγματικότητας και να σημειώσουμε πως Μεγάλη Πέμπτη, τη μέρα της Σταύρωσης, ήχησαν τα τηλέφωνα κι εμφανίστηκαν στα μέηλ τα μηνύματα των αξιολογητών προς τους νεοδιόριστους/ες εκπαιδευτικούς σε πολλές Δ/νσεις Π.Ε. της Αττικής, σε μια προσπάθεια προσέγγισης τους για να κλειστούν τα πρώτα ραντεβού για την αξιολόγησή τους.
Βέβαια, κακώς μας εκπλήσσει αυτή η στάση του υπουργείου, αφού μας έχει συνηθίσει σε τέτοιους αιφνιδιασμούς και πιέσεις. Ούτε στιγμή εξάλλου δεν έχουν αφήσει τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς να πάρουν ανάσα με την “υψηλή ποιότητας” εισαγωγική επιμόρφωση σε ώρες μη εργάσιμες, απογεύματα μετά τη δουλειά, διακοπές του Πάσχα…
Και σαν να μην έφτανε αυτό είχαμε και τις τοποθετήσεις των διευθυντών μέσα στις διακοπές με τις απαραίτητες όπως πάντα “αδυναμίες του συστήματος” να ανταποκριθεί. Πάλι κολλημένοι στις οθόνες μετά τον οβελία οι διευθυντές να δουν την τοποθέτησή τους αλλά και οι εκπαιδευτικοί να δουν ποιον διευθυντή θα έχουν. Ένα περίεργο πράγμα πάντως σε αυτή τη χώρα. Από την ώρα που για πρώτη φορά βλέπεις το όνομά σου στις λίστες επιτυχόντων στις Πανελλήνιες, τα χρόνια περνούν και συνεχίζεις να ψάχνεις το όνομά σου σε λίστες προσλήψεων, διορισμών, τοποθετήσεων, μεταθέσεων, αποσπάσεων και πάει λέγοντας…μια ισόβια σχέση με λίστες, κατατάξεις και μόρια…
Και αφού βγήκαν λοιπόν και οι λίστες, γίνανε και οι απαραίτητες ανακοινώσεις στον προσωπικό λογαριασμό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όσων ήθελαν να χαρούν το επίτευγμά τους με τους θεατές τους, και πέσανε και τα συγχαρητήρια, κάποια ειλικρινά, κάποια τυπικά, κάποια για δημόσιες σχέσεις. Γιατί όμως φέτος όλο αυτό το ενδιαφέρον από όλους ανεξαιρέτως; Μα γιατί από δω και στο εξής ο διευθυντής στο σχολείο δεν θα έχει τον ρόλο που ξέραμε ως τώρα, δεν θα είναι ένας από μας, ένας εκπαιδευτικός που έχει την ευθύνη να οργανώσει και να διοικήσει τη σχολική μονάδα μαζί με τον σύλλογο διδασκόντων, αλλά ένα στέλεχος της εκπαίδευσης, απέναντι από μας, που θα κληθεί να είναι ο έτερος αξιολογητής μας και να επιβάλλει τις κυρώσεις αν χρειαστεί.
Το σχολείο μεταλλάσσεται γοργά. Αντί να έχει την οριζόντια, οργανική ενότητα που αρμόζει σε έναν μορφωτικό οργανισμό, αποκτά το πυραμιδοειδές οργανόγραμμα επιχείρησης με διάφορα αυστηρά ιεραρχικά επίπεδα ελέγχου και λογοδοσίας, χαλινάρια που δένουν όλο και πιο σφιχτά γύρω από τον εκπαιδευτικό διαλύοντας κάθε ίχνος παιδαγωγικής ελευθερίας του. Σε ένα σύστημα στο οποίο εδώ και χρόνια η άποψη και η εμπειρία του εκπαιδευτικού κάθε άλλο παρά εισακούεται στην χάραξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εκπαιδευτικής πολιτικής, σε ένα σύστημα που οι εκπαιδευτικοί αγωνίζονται για να έχουν φωνή και ρόλο στα εκπαιδευτικά ζητήματα, τώρα βλέπουμε και την τελευταία πράξη του δράματος με την προσπάθεια απόλυτης φίμωσης των εργατών της εκπαίδευσης, αυτών που κατεξοχήν γνωρίζουν τι σημαίνει διδασκαλία και σχολική τάξη, κάτω από το φόβητρο της αξιολόγησης.
Για ποια ελευθερία και δημιουργικότητα μιλάμε, όταν με βάση μαρτυρίες, ήδη σε πολλά σχολεία τα κονκλάβια αξιολόγησης (μεντόρων, ενδοσχολικών συντονιστών, διευθυντών) έχουν αρχίσει να ελέγχουν ακόμα και τον τρόπο που είναι τοποθετημένα τα θρανία ή το πόσο χρόνο αφιερώνει ο εκπαιδευτικός τους διαδραστικούς πίνακες, με βάση στείρες μεθοδολογικές οδηγίες και αποστεωμένα θεωρητικά μοντέλα που διαβάσανε σε εγχειρίδια παιδαγωγικής. Ο χώρος διδασκαλίας και μάθησης, αυτός ο ζωντανός, μοναδικός χώρος σχέσης και αλληλεξάρτησης μετατρέπεται σε έναν κρύο, άψυχο δοκιμαστικό σωλήνα, σε χώρο παρακολούθησης για εξαγωγή τυποποιημένων συμπερασμάτων, σε μια φυλακή με αδυσώπητους κανόνες για όλους.
Που θα οδηγήσει όλο αυτό το σύστημα κατακερματισμού και διάλυσης της σχολικής κοινότητας, με τον ανταγωνισμό και τον φόβο να κυριαρχούν, με στόχο την άκριτη υποταγή και εφαρμογή όσων έχουν αποφασιστεί για εμάς χωρίς εμάς; Τι αντίκτυπο θα έχουν όλα αυτά στους μαθητές, όταν θα χαθεί κάθε πραγματική δημιουργικότητα κι ελευθερία, όταν οι επιδόσεις τους μέσω εξετάσεων τύπου PISA θα είναι απόλυτα μετρήσιμες και εθνικά συγκρίσιμες, όταν αυτοί οι ίδιοι και οι επιδόσεις τους θα αποτελούν το προϊόν που θα παράγει και θα πουλάει αυτό το νέο μοντέλο σχολείου-εταιρείας;
Ποια στάση οφείλουμε να κρατήσουμε όλοι οι εκπαιδευτικοί απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα που απειλεί να σπαράξει στην εκπαίδευση, απέναντι σε αυτά τα αποτυχημένα μοντέλα εκπαίδευσης που ήδη έχουν καταστρέψει την παιδεία, και τις δυνατότητες για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη στις χώρες εξαγωγής τους; Πως θα αντισταθούμε σε αυτή τη ρομποτοποίηση της παιδείας και της ζωής μας; Ενωμένοι ή απέναντι; Βάζοντας μπροστά την υπακοή στον νόμο ή το ηθικό χρέος και τη παιδαγωγική, κοινωνική συνείδηση;
Είναι μεγάλα, φλέγοντα ερωτήματα που απαιτούν ειλικρινείς και θαρραλέες απαντήσεις.
Σύντομα θα μετρηθούμε όλοι.
Ας κρατήσουμε, λοιπόν, για λίγο τις κούφιες επευφημίες τώρα, μέχρι να μας δοθούν τα πραγματικά συγχαρητήρια από την κοινωνία, τον λαό, τον συνάδελφό μας, τον μαθητή μας, τον γονιό και κυρίως από τον εαυτό μας στον καθρέφτη!
Καλή και θαρραλέα επάνοδο σε όλους μας!
της Χατζοπούλου Σοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου