Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα,
ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία που λέμε κι η ομορφιά του ανθρώπου.
Γιάννης Ρίτσος
Πάνω από 1.000.000 Παλαιστίνιοι έχουν συλληφθεί από την έναρξη της ισραηλινής κατοχής το 1967. Αυτή τη στιγμή, περίπου 7.000 Παλαιστίνιοι κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές. Οι ισραηλινές αρχές έχουν κατεδαφίσει τουλάχιστον 1.964 παλαιστινιακά σπίτια στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ τα τελευταία 12 χρόνια. Από το 2006 έως το τέλος Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους, το Ισραήλ κατεδάφισε τουλάχιστον 1.328 παλαιστινιακά σπίτια στη Δυτική Όχθη, με αποτέλεσμα 5.979 Παλαιστίνιοι να βρεθούν άστεγοι - συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον 3.025 παιδιών. Οι Παλαιστίνιοι θεωρούν ότι είναι αδύνατο να αποκτήσουν την απαιτούμενη άδεια οικοδόμησης από τις ισραηλινές αρχές.
Ζώντας στον καλά ασφαλή μικρόκοσμό μου μού ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσω την έκταση και το μέγεθος αυτής της ασύλληπτης τραγωδίας. Οι αριθμοί και τα στοιχεία, δυστυχώς δεν μπορούν να συνθέσουν και να ολοκληρώσουν την εικόνα του όλου σκηνικού. Το ξερίζωμα και τη γενοκτονία ενός λαού, που χάνει σιγά – σιγά την πατρίδα του. Ένας λαός "ΔΑΥΙΔ" που συνεχίζει να ορθώνει το ανάστημά του με σφεντόνες απέναντι στον "ΓΟΛΙΑΘ".
Βρισκόμενη στην Παλαιστίνη, ως μέλος της αποστολής εκπαιδευτικών προς ένδειξη αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, βίωσα μια πραγματικά συγκλονιστική και σοκαριστική κατάσταση. Τρεις λέξεις στοίχειωσαν το μυαλό μου, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας: τείχη, εποικισμοί, check points. Στο δρόμο από την Ραμάλα για τα σχολεία της Ζανούτα και του Ραμαντίν, χιλιόμετρα από τείχη ορθώνονται αριστερά και δεξιά του δρόμου και σαν πέτρινοι γίγαντες βρίσκονται εκεί για να σου υπενθυμίσουν ότι είναι ένα κράτος υπό κατοχή. Να διαχωρίσει τα ισραηλινά από τα παλαιστινιακά εδάφη. Τείχη ντροπής και αίσχους που κατασκευάστηκαν με πρόσχημα την ασφάλεια των Ισραηλινών, καθιστώντας έτσι την καθημερινότητα των Παλαιστινίων εξαιρετικά δύσκολη. Ένας από τους πιο άγριους τρόπους επέκτασης του κράτους του Ισραήλ στο Κατεχόμενο Παλαιστινιακό Έδαφος είναι ο εποικισμός του. Ολόκληρες πολιτείες χτίζονται σε μήνες και εξαπλώνονται ραγδαία. Οι Παλαιστίνιοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και χάνουν τη γη τους αφού τους απαγορεύεται η πρόσβαση στην ευρύτερη περιοχή. Το οδικό δίκτυο περιορίζεται ακόμα περισσότερο αφού δημιουργούνται δρόμοι μόνο για τη χρήση των Ισραηλινών. Οι εποικισμοί έχουν ως κίνητρο νερό, ρεύμα, κήπους, σχολεία και πισίνες όταν οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι γείτονές τους δεν έχουν καν πρόσβαση στο δίκτυο νερού της χώρας. Η πλήρης αντίφαση. Κανένας Παλαιστίνιος δεν μπορεί να μετακινηθεί ελεύθερα στη χώρα του. Η κίνησή τους περιορίζεται σημαντικά και από ένα περίπλοκο σύστημα σημείων ελέγχου, τα λεγόμενα check points. Εμπόδια που στήνονται από τις ισραηλινές αρχές και απαγορεύουν τη χρήση συγκεκριμένων δρόμων, υποβάλλοντας τους Παλαιστίνιους σε χρονοβόρους και, ενίοτε, εξευτελιστικούς ελέγχους. Στρατιώτες ζωσμένοι με ένα εργοστάσιο όπλων, έτοιμοι να αντιδράσουν σε οποιαδήποτε ανυπακοή. Να πω ότι λυπάμαι, θυμώνω, αγανακτώ; Δεν υπάρχουν λέξεις.
«Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».
Οι στίχοι αυτοί του τραγουδιού ήρθαν στο μυαλό μου αντικρίζοντας τα σχολεία, αρχικά στη Ζανούτα και έπειτα στο Ραμαντίν. Δύο χωριά που κατοικούνται από Βεδουίνους Παλαιστίνιους. Τη νύχτα της Δευτέρας 9 Απρίλη 2018, οι Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής κατεδάφισαν το Δημοτικό Σχολείο στη Ζανούτα, ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης και συστηματικής πολιτικής των Ισραηλινών κατά του Παλαιστινιακού εκπαιδευτικού τομέα. Το σχέδιο εποικισμού και απομάκρυνσης των Βεδουίνων της περιοχής προχωρεί με γοργούς ρυθμούς. Ανηφορίζοντας προς το χωριό, μέσα από ένα επικίνδυνο χωματόδρομο και το τείχος να μας συνοδεύει καθ’ όλη τη διαδρομή, ήρθαμε αντιμέτωποι με μια σοκαριστική εικόνα. Τσιμεντένιες κολόνες, σκόρπια θρανία, πίνακας, μια τέντα και ένα δάπεδο για να θυμίζουν ότι κάποτε εκεί υπήρχε σχολείο. Ότι κάποτε εκεί μπορούσαν να στεγαστούν τα όνειρα των παιδιών, τα οποία γκρεμίστηκαν σε μια νύχτα. Μας υποδέχτηκαν μαθητές, δάσκαλοι και γονείς του καταυλισμού. Το μόνο που δεν κατάφεραν να διώξουν οι Ισραηλινοί, ήταν το χαμόγελό τους. Πίσω, όμως, από αυτό το χαμόγελο μπορούσε εύκολα να διακρίνει κανείς τη θλίψη και την αγανάκτηση στο βλέμμα τους. Χαίρονται πρόσκαιρα με τις ζωγραφιές που τους έστειλαν μαθητές των σχολείων μας. Τα συναισθήματά μας ανάκατα. Τα παιδιά, που φοιτούν σ’ αυτό το σχολείο, διανύουν καθημερινά περίπου 6 χιλιόμετρα περνώντας από συνεχείς ελέγχους, για να φτάσουν στο σχολείο τους και για να έχουν δικαίωμα στη μόρφωση. Πηγαίνοντας στο δεύτερο σχολείο στο Ραμαντίν, με ικανοποίηση και ανακούφιση διαπιστώνουμε ότι το λυόμενο κτίσμα στέκει αγέρωχα, σε αντιδιαστολή μ’ αυτό που είδαμε στη Ζανούτα. Τρεις αίθουσες διδασκαλίες, πνιγμένες στο χρώμα από δημιουργίες των παιδιών. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι προσομοιάζουν με φυσιολογικές συνθήκες για διδασκαλία. Και στις δύο δεσπόζει η φυσιογνωμία του Γιασέρ Αραφάτ. Το χαμόγελο και το βλέμμα διαφορετικό. Ίσως και αληθινό συναίσθημα και όχι τυπικό. Υποδοχή εγκάρδια. Στο γραφείο της διευθύντριας στοχασμό και θλίψη μου προκαλεί η συνομιλία με μια δασκάλα. «Σ΄ αυτή τη γη δεν υπάρχει παιδική ηλικία. Δεν υπάρχουν μέρες ξεγνοιασιάς», μας εξομολογείται. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε από τη στιγμή που αυτό το θλιβερό έγκλημα της κατεδάφισης των σχολείων, στερεί από τα παιδιά των Παλαιστινίων το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Έγκλημα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα δικαιώματα των παιδιών.
Εν κατακλείδι, κανείς δεν μπορεί να πιστέψει την όλη κατάσταση αν δεν το δει να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια του. Στην Παλαιστίνη δεν υπάρχουν συγκρούσεις… είναι κατοχή. Ίσες αποστάσεις δεν υπάρχουν, παρά μόνο υπέρ του ισχυρού. Ο ισραηλινός στρατός κατοχής κατεδαφίζει τα σπίτια τους, προσαρτά τη γη τους, τους αποκλείει στα σπίτια τους ή στις γειτονιές τους, τους καταστρέφει τις σοδιές. Φυλακίζονται κατά δεκάδες άνδρες, γυναίκες και ανήλικοι, χωρίς καν απαγγελία κατηγορίας επί χρόνια. Δεν υπάρχει πόλεμος. Ο πόλεμος προϋποθέτει δύο, αν όχι εντελώς ισοδύναμους, αλλά σίγουρα σχετικά στο ίδιο επίπεδο αντιπάλους. Εδώ υπάρχει μία από τις πιο σύγχρονες και ισχυρές στρατιωτικές μηχανές του κόσμου, που από πίσω της έχει ένα οργανωμένο αστικό κράτος, και από την άλλη ένας λαός και κάποιες οργανώσεις (ασχέτως τι γνώμη έχει ο καθείς για τη θέση και τη στάση τους), ορισμένες ένοπλες, των οποίων είναι γελοίο και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι η ισχύς τους μπορεί ν’ απειλήσει το πάνοπλο κράτος του Ισραήλ. Ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει άλλο δρόμο ύπαρξης παρά μόνο τον αγώνα. Αυτόν τον οδυνηρό αγώνα με αυτό το τεράστιο, στα χρόνια, κόστος. Το οτιδήποτε άλλο είναι υπαρξιακός θάνατος και εξαφάνιση. Ένας λαός υπό κατοχή δεν μπορεί παρά να αγωνίζεται για τη λευτεριά του. Είναι ο αγώνας του αδύναμου κατά του δυνατού, είναι αγώνας ζωής, αγώνας αξιοπρέπειας.
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα
Η ώρα του ήλιου στη φυλακή
Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές
Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί
και ο φόβος στα μάτια των τυράννων
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης
τη μάνα όλων των ξεκινημάτων
τη μάνα όλων των τελειωμών
Τη λέγαν Παλαιστίνη
Παλαιστίνη τη λένε ακόμα
Αγαπημένη μου, μου δόθηκε
μου δόθηκε η ζωή γιατί σε αγαπώ
Μαχμούντ Νταρουίς, Παλαιστίνιος ποιητής (1941-2008)
της Δήμητρας Χατζέλα
πηγή: http://www.e-lesxi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου