Αυτές τις μέρες ξεδιπλώνονται σε αντιστοιχία η κλιμάκωση των συνδικαλιστικών διώξεων από την πλευρά του κράτους απέναντι σε αγωνιστές εκπαιδευτικούς, αλλά και η προσπάθεια αγωνιστικής απάντησής τους. Τα περιστατικά στοχοποίησης αγωνιστών σε όλη την επικράτεια και σε Αθήνα – Πειραιά παίρνουν σημαντική έκταση, ενώ δεν μπορούν να υποτιμηθούν και οι αντιδράσεις πάνω στις οποίες «σκοντάφτουν». Το σημείωμα που ακολουθεί αφορά τόσο κάποιους ευρύτερους προβληματισμούς για το επόμενο διάστημα, όσο και τη σύνδεση της καταστολής με τον κοινωνικό πόλεμο απέναντι σε κάθε λαϊκό δικαίωμα. Η όλη συζήτηση θα διεξαχθεί στο έδαφος της υπεράσπισης των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών, της έμπρακτης αλληλεγγύης σε διωκόμενους αγωνιστές, σε τροχιά καθημερινής αναμέτρησης με την υπάρχουσα κατάσταση, προετοιμάζοντας τις αυριανές μεγάλες καμπές.
Σε πολλά κείμενα υπάρχουν αναφορές στους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, στη σύγκρουση των εκπαιδευτικών με την πολιτική του υπουργείου, στη μαζική συμμετοχή στην Αποχή – Απεργία κ.α. Σε κάθε περίπτωση,όμως,οι διώξεις ΔΕΝ αφορούν το χθες. Αποτελούν την πιο κραυγαλέα παραδοχή από πλευράς υπουργείου για το περιεχόμενο της κρατικής πολιτικής το επόμενο διάστημα. Η δυσαρέσκεια από την εφαρμοζόμενη πολιτική είναι δεδομένη, το ίδιο δεδομένη μπορεί να θεωρηθεί και η προσπάθεια των υποτελών τάξεων να αναμετρηθούν μαζί της. Ο πόλεμος, η ακρίβεια σε βασικά αγαθά, οι ιδιωτικοποιήσεις, η θεσμική κατάρρευση επιτείνουν τα κρισιακά φαινόμενα, ενώ την ίδια ώρα εκδηλώνονται ψήγματα αγωνιστικότητας με κάθε αφορμή. Οι διώξεις απέναντι σε πρωτοπόρους αγωνιστές αφορούν κυρίως τον ρόλο που έχουν να παίξουν το επόμενο διάστημα, μπροστά στα ώριμα και αναγκαία ξεσπάσματα. Είναι στρατηγικές κινήσεις που προσπαθούν να καθορίσουν το μέλλον και όχι εκδικητικές πράξεις για όσα κάναμε στο παρελθόν… Είναι διώξεις που επιχειρούν να επιβάλουν κλίμα φόβου σε όσους αναπόφευκτα θα τεθούν σε κίνηση, να σύρουν τους αγώνες στα όρια της νομιμότητας, να κρατήσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις στο γνωστό κοινοβουλευτικό πλαίσιο.
Διώκεται η πρωτοπορία;
Η απάντηση στο ερώτημα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική. Φυσικά, οι διώξεις αφορούν πρωτοπόρους αγωνιστές που με την καθημερινή τους δράση επιβεβαιώνουν αυτό τον ρόλο. Η υιοθέτηση του σχήματος πρωτοπορίας/τάξης δεν μπορεί να εγκαθιδρύσει στη θεώρησή μας απόσταση μεταξύ των διωκόμενων και της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Το επίπεδο ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων, η στάθμη της ταξικής πάλης δεν επιβεβαιώνει σε καμία περίπτωση ανοχή ή αναμονή απέναντι σε πολιτικό ανθρωποκυνηγητό. Η πρωτοπορία εδώ δεν μιλάει για μια μελλοντική ουτοπία, δεν μοιάζει με μια απομακρυσμένη μουσική του μέλλοντος, αντίθετα οργανώνει τον άμεσο και πρακτικό αγώνα, δίνει περιεχόμενο στις αναγκαίες διεκδικήσεις, αποτελεί στήριγμα για κάθε μικρή ή μεγάλη δυσκολία στο πλαίσιο της καθημερινής ζωής στο σχολείο. Απέναντι στην πολιτική των διώξεων ΔΕΝ στέκουν μερικοί αποφασισμένοι αγωνιστές και οι οργανωμένες δυνάμεις, απέναντι στην πολιτική των διώξεων βρίσκεται και θα βρεθεί αποφασιστικά η συντριπτική πλειοψηφία του κλάδου σε συμμαχία με τμήματα της νεολαίας και ευρύτερα του λαού.
Η κοινωνική συναίνεση και η Εθνική Ενότητα
Μία από τις γνωστές παρομοιώσεις για το πλέγμα ενσωμάτωσης/καταστολής είναι αυτή με το μαστίγιο και το καρότο. Η αλήθεια είναι πως αν τα προηγούμενα χρόνια η πολιτική της ενσωμάτωσης, μέσω παραχωρήσεων, αφορούσε κάπως ευρύτερα στρώματα στο πλαίσιο μιας καλύτερης ζωής, σήμερα η ενσωμάτωση αφορά τα πλέον εξαθλιωμένα κοινωνικά στρώματα στα όρια της επιβίωσης. Ο φόβος, η καταστολή, η ιδεολογική τρομοκρατία, η ανυπαρξία εναλλακτικής έρχονται να παίξουν τον ρόλο μιας διαφορετικής, αλλά σε κάθε περίπτωση ενσωμάτωσης.
Η κοινωνική συναίνεση χτίζεται με τρόπο υλικό, με υλικό της υπόστρωμα την άγρια κρατική καταστολή, τη σύνθλιψη των απλών ανθρώπων στις γραφειοκρατικές μυλόπετρες, τις παρακολουθήσεις κ.λπ. Η συνδικαλιστική κάλυψη στο πλαίσιο των κοινωνικών συμβολαίων έχει πάει περίπατο από χρόνια, ενώ σε περιόδους λαϊκής ανάτασης οι κυρίαρχες ελίτ δεν δίστασαν να οργανώσουν ναζιστικές/εγκληματικές ομάδες.
Οι διώξεις, οι δικαστικές περιπέτειες, το γνωστό (σχεδόν ατέρμονο χρονικά) θεσμικό κυνηγητό αγωνιστών, η ψυχική εξάντληση, η απομόνωση σε δικαστικές αίθουσες και πειθαρχικά γραφεία, η απόσπαση από τα φλέγοντα προβλήματα του κλάδου είναι τα «δώρα» της αστικής δημοκρατίας στους αγωνιστές. Αυτός είναι ο δρόμος για να εξαναγκαστούν να υπακούσουν στη σφυρίχτρα και να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις…
Οι διώξεις αναδεικνύουν και ένα ακόμη ζήτημα, ίσως σημαντικότερο, με όρους αγωνιστικής προοπτικής. Είναι η άσκηση πίεσης και η ευθυγράμμιση των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών με τα επιβαλλόμενα όρια. Ακόμη και πέρα από την άθλια στάση του κυβερνητικού συνδικαλισμού δεν ακούει κανείς εύκολα φωνές για ανατροπή του νομοσχεδίου της αξιολόγησης, για σύνδεση της καθημερινής μας στάσης με τον αγώνα του κλάδου, με την ευρύτερη κοινωνική προοπτική. Παράλληλα,οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ανερυθρίαστα απαιτούν από τους αγωνιστές να οχυρωθούν πίσω από τις άσφαιρες πρωτοβουλίες και την ξέπνοη στάση τους. Διαφορετικά, η απειλή είναι να βρεθούν ως μονάδες απέναντι στους κρατικούς μηχανισμούς και τα πειθαρχικά όργανα… Την ίδια ώρα που όχι απλά δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, αλλά πολλές φορές αποδέχονται μέρος της λογικής των αναδιαρθρώσεων, π.χ. «ΝΑΙ σε μια άλλη Αξιολόγηση».
Τέλος, και για να μιλάμε καθαρά αναμεταξύ μας, η εθνική ενότητα και τα κοινωνικά ρήγματα κρίνονται σε ιστορικές καμπές. Η ελληνική αστική τάξη εμπλέκει τη χώρα σε άδικους και τυχοδιωκτικούς πολέμους, έχει διαλέξει ιστορική πλευρά και βρίσκεται σταθερά αγκαλιά με ιμπεριαλιστές δολοφόνους αμάχων. Σε αυτό το έδαφος αναπτύσσει τις πρωτοβουλίες της απέναντι στον ανταγωνιστικό τουρκικό καπιταλισμό στην ευρύτερη περιοχή. Αν έχουμε σκοπό να παλέψουμε όσο για το Ψωμί τόσο και για την Ειρήνη, ας είμαστε βέβαιοι πως «νομιμότητα» και «εθνικό συμφέρον», κοινωνικός και εθνικός κίνδυνος, δεν έχουν αβυσσαλέα απόσταση μεταξύ τους.
Συμπερασματικά
Είναι σημαντικό να συνεχιστεί η δραστηριότητα στο ζήτημα των διώξεων, να μην περάσουν! Πλάι στους απεργιακούς αγώνες που έρχονται 23/10 και 20/11 να οργανωθούν πολύμορφες πολιτικές και πολιτιστικές παρεμβάσεις. Να πάρει μαζικές διαστάσεις ένα ζήτημα που αφορά τον πυρήνα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, αλλά και τον εργατικό πολιτισμό. Το δικαίωμα των ανθρώπων να δρουν συλλογικά και να αγωνίζονται.
του Βασίλη Τζώτζη, μέλος της ΕΛΜΕ Πειραιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου